نجوا با شهدا

سلام شهدا اجازه بدهید راحت حرف بزنم بغض 

راه گلویم رابسته«هم می شود گریه کنم هم نمی 

شود»غمی به سنگینی یک کوه روی دلم نشسته 

وپا نمی شود.نمی خواهم احساسم راعوض 

کنم دوست دارم استحاله شوم 

شهدا من آدم بدرد نخوری هستم سالهاست بدون  

گواهینامه عبودیت زندگی کرده ام بارهاجریمه 

شده ام بخاطر اشتباهاتم بارها تصمیم گرفته ام

به شما برسم ولی همیشه برای رسیدن به شما

زود دیر می شود 

  

رو به روی شما ایستاده ام وبا خودم حرف 

میزنم خودی که شکل دیگری شده اشک در 

چشمهایم موج می زند و می رقصد روی 

گونه هایم.شهدا کمکم کنید خداکند شما

مراپیدا کنید شهدا خدا هوایتان را 

داشت شما در حیاط خلوت خدا

قدم زدید تا خدا توجه اش جلب

شود از همه خوشبخت تر بودید

وخدا شمارا چید.کمکم کنید تا

کمک کنید تا اجازه ندهم غریبه

ها به خلوت با شکوهم هجوم

بیاورند ولحظه های سبزم را

سیاه کنند.بله جایی که حضور 

روشن خدا نباشد دوست داشتن 

معنی ندارد حالا میفهمم چرا 

اینقدر شما رادوست دارم

من هوای باریدن دارم

حس می کنم شکستنی شده ام

اینقدر موتور زندگی ام جوش

آورده وداغ کرده که حس میکنم

باید کمی استراحت کنم تا

این موتور ازکار نیفتد نه

اشتباه شد من همش استراحت

می کنم موتور وجودم از

بیکاری جوش آورده 

  

شهدا من منتظرم کمک کنید تمام دستها برای 

شمارش این انتظار کم است زندگی برایم 

صفحه ی شطرنجی است که مرا مات 

کرده کمکم کنید از اول بازی راشروع 

کنم من قانون بازی را میدانم اما احساس 

میکنم چیزی دست وپایم رابسته و 

نمی گذارد جریان داشته باشم 

برای همین بازنده ام راستی! 

مگر تمام آدمهای بزرگ 

«مثل شما»که در تاریخ 

بشریت تغییروتحول ایجادکردند 

فرشته بودند چرا من نمی توانم 

در خود تحول ایجاد کنم؟! 

من به«شهید محمد علی رجایی» 

ایمان دارم که گفت:«همش نباید 

دیگران سرنوشت باشند وتو 

سرنوشت باشند وتو سرنوشت 

آنها را بخوانی حالایکبار 

هم تو سرنوش درست کن 

وبگذار دیگران بخوانند 

شهدا کمک کنید تا سرنوشت 

درست کنم کمک کنید تا پیله های 

غرور،غفلت ومنیت را 

پاره کنم کمک کنید تا 

بقول خودتان نور بالا 

بزنم کمک کنید تا از پل هوا 

هوس سربلند بگذرم کمک 

کنید تا از مرداب گناه 

رهایی یابم وپراوز کنم 

شهدا من منتظر پروازم....